Był poniedziałek. Trochę chłodno. Godzina szósta nad ranem. Wszystkiego dość. Tak, to na pewno poniedziałek.
*Dryyyyń*
,,Głupi budzik" - pomyślałam.
Radowała mnie tylko myśl taka, że idę do Studia, a nie do szkoły jak Lili. Ale i tak miałam tam normalne zajęcia. Matematyka, geografia, biologia... no i muzyka, oczywiście.
Ubrałam się w szlafrok, założyłam kapcie z wełenki i potargana z nieświeżym oddechem zeszłam na dół. Tam czekało na mnie śniadanie. Znaczy nie całkiem na mnie.
-A ty jeszcze nie gotowa? - usłyszałam Mechi.
Odsłoniłam włosy, ziewnęłam, przeciągnęłam się i zobaczyłam.. Mechi, Lili, Ruggera. I o dziwo wszyscy przebrani elegancko. Włosy ułożone, buty wyczyszczone. Stół nakryty z posiłkami. Smacznymi posiłkami..
-No, nie. - odpowiedziałam Mechi.
-To szybko!
Poszłam na górę, wszystko po kolei. Zeszłam gotowa, jednak nadal zaspana.
-Twoja mama dziś przyjeżdża! - krzyknął Ruggero.
-Nasza.. - szepnęła Lili.
-Ale my idziemy do szkoły.. - zdziwiłam się.
-Nie! Będę czekała na mamę! - krzyknęła Lili.
-Nie słońce. Nie możesz opuszczać szkoły. - powiedziała Mercedes.
-Och.. W porządku. POCZEKAM w szkole.
-My poczekamy, zbieramy się Lili, za piętnaście ósma. Chodź, idziemy do szkoły. - powiedziałam do Lili.
W wejściu do Studia czekał na mnie uradowany Jorge. Miał minę tak bardzo zadowoloną, że zaśmiałam się na jej widok. Ale potem posmutniałam. Jednak Jorge cieszył się z czegoś jak dziecko z lizaka. Ominęłam go jednak szerokim łukiem. Nagle i on posmutniał. Wszedł za mną do Studia, złapał za rękę i zapytał się:
-Co ci jest? Coś taka niezadowolona jesteś.
-Nic, nic.. Nic się nie stało. - uśmiechnęłam się (jednak udawałam gorzej uśmiech niż kiedykolwiek).
-Naprawdę, co się stało? Już ci nie leżę? Na mój widok zrobiłaś się smutna. Coś zrobiłem? - spytał się mnie.
-Nie nic, wiesz co, skoro nie chcesz ze mną być, to po co się pytasz?
-Co?! - krzyknął Jorge.
-To. Mówiłeś Brad'owi że..
-Brad, wszystko jasne. On chce mi cię zabrać. Tini, kocham cię i nigdy bym czegoś takiego nie zrobił, chyba wiesz!
-Nie mogę mieć takiej pewności. Czemu Brad miał by to robić?
-Bo chce mi cię zabrać! Mówiłem!
-Ale dlaczego?
-Jesteś ładna, urocza..
-I jak znam życie, chce ci dokopać, to właśnie powiesz. Jorge, proszę cię, nie kłam!
-Naprawdę nie kłamię!
-Doprawdy? Brad!
Przechodził akurat Brad, więc go zawołałam.
-Martina, nie bądź naiwna, on ci przecież w twarz tego nie powie!
-Mhm, to niech powie w brzuch. Brad, chodź!
-Co się stało? - zapytał Brad.
-Stary, ja ci powiem co się stało! Zadzwoniłeś wczoraj z wieścią do Tini, że ją zostawiam. Zebrało ci się na kłamanie? - krzyknął Jorge.
-Po pierwsze, nie STARY!
-Po pierwsze, będę cię nazywać jak będę chciał!
-Chłopaki, dość! Dość! - krzyknęłam i uciekłam.
-Tini! - powiedzieli za mną oboje.
Nie mogłam zwiać z zajęć, ale nic mnie nie obchodziło. Nawet to, że zostawiłam otwartą szafkę w szkole.. zaraz, szafka, książki.. Mój pamiętnik! Biegnę ile da się w nogach.
Kiedy wróciłam do Studia moja szafka była nadal otwarta, był pamiętnik i..
-Martino Stoessel! - dyrektor!
-T.. Tak?
-Możesz mi powiedzieć, dlaczego wbiegłaś do szkoły jak poparzona, spóźniłaś się na lekcje i chcesz już wychodzić?
-N.. nie, nie, nie o to chodzi. Ja .. po prostu..
-Dzwonie do twojej mamy!
-Mama stewardessa.
-W takim razie do.. ee.. pomóż?
-Ciotki.. - wymruczałam.
-Właśnie! Dzwonie do twojej ciotki!
-Dobrze..
-A teraz marsz na lekcje! Już ten jeden raz cię usprawiedliwię. Powiedz, że musiałaś mi w czymś pomóc. W gabinecie, liczyłaś ze mną fundusze szkoły!
-Dobrze.. dużo liczenia - uśmiechnęłam się i rzuciłam żarcikiem.
Pobiegłam do klasy. Okazało się, że mam polski.
-Martina! Gdzieś ty była? Mieliśmy powtórzenie!
-Ja... Pomagałam dyrektorowi w liczeniu.. f.. f.. f-czegoś tam szkoły.
-Funduszy.. dobrze, siadaj.
A tymczasem w domu..
-Lodo..!
-Lodovica!
-Kochana!
-Wreszcie!
-Nie mogliśmy się doczekać.
Mama została wycałowana przez Mechi i Ruggera.
-Wróciłam! I długo nie wyjadę.. może za tydzień, może za trzy dni!
-Tak, bardzo długo. Przynajmniej, nie przyjechałaś tylko na obiad.
Kocham mamę, owszem. Jednak to z ciocią mam lepsze relacje. Mama ciągle gdzieś wyjeżdża. Nie zdążę jej powiedzieć ,,cześć" , a ta już jedzie. Widuję ją raz na dwa miesiące, bo zatrzymuje się w hotelach. Dobrze jej płacą, jednak chciałabym, żeby rzuciła tę pracę.
-No, Lodo, siadaj, obiad stygnie! (była godzina ok. 14.00-14.30)
-Nie, ja jadę!
-Gdzież znowu jedziesz?
-Do hotelu, tam się zatrzymam, nie będę przecież siedzieć Wam na głowie!
-Lodo, słyszysz co mówisz? To twój dom..
-No, nie całkiem. Przepisałam go na ciebie.
-Jak to? Nie możesz już tu mieszkać? Ale ja.. jak ja będę płacić rachunki? Jestem bezrobotna, a wypłata Ruggera nie starczy na ten dom! Woda, gaz, ciepło, dach nad głową! To za dużo! Jeszcze szkoła dziewczynek! Za Studio dużo się płaci, sama wiesz!
-Spokojnie! Ja będę za to płacić.
-Ooh.. - Mechi otarła czoło z potu, w końcu nagadała się bardzo szybko bez żadnego oddechu. - To już lepiej. Ale, w hotelu? Całkiem sama?
-Nie całkiem sama. Poznałam miłego pana wczoraj, pozwolił mi u niego zamieszkać.. Miałam ci nie mówić.
-Lodo! Oszalałaś? Jeden dzień go znasz i już chcesz u niego zamieszkać? Czemu mnie okłamałaś.. Oj, Lodovica!
-Spokojnie..!
-Jak mam być spokojna? A dziewczynki? Mają mieć drugiego ojca?! Pogadałaś z nimi na ten temat?
-Nie, one tu dużo do powiedzenia nie mają!
-Mają, mają. - ciocia ustała ze ścierką w rękach, biedna, zdenerwowana, zapocona ciocia.
-Oj, siostruś! - mama elegancka (w przeciwieństwie do Mechi) stała prosto, z torebką w obu rękach. Była speszona.
-Co? To dla ciebie normalne? Ruggero!
-Tak?
-Czy dla ciebie normalne jest wprowadzanie się do kogoś, kogo zna się zaledwie jeden dzień?
-Nie.
-No właśnie! Możesz iść, kotku! - coraz bardziej unosiła się ciocia. - To nie jest normalne! Bądź u nas!
-Nie! Nie rozumiesz że nie? Idę, wychodzę, do widzenia!
Mama zatrzasnęła za sobą drzwi.
Cioci poleciała pierwsza łza, zrozumiała, że pokłóciła się ze swoją siostrą. Jedyną siostrą. To takie przykre. Oczy zaszły jej mgłą i upadła, tak, zemdlała.
______________________________________________________
Na dziś to tyle. A, no i oto chodziło w tym, że ,,otarła się o śmierć biegnąc za Lodo". ,,Bieg" to tak naprawdę nie bieg, tylko zwykła kłótnia. Co się stanie z Mechi? A co z Lodo? Czy się pogodzą? Czytajcie dalej, a się dowiecie :* Podoba się jak na razie? Zostaw komentarz, to dużo dla mnie znaczy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz